Een fantastische maand, één waar Barcelona een serieuze dip had, waardoor we de kloof konden verkleinen.
In de UCL zijn onze drie laatste wedstrijden zeker haalbaar. De top 8 is het doel.
December.
De laatste maand van het jaar begon met een duel tegen Sevilla. De club uit Zuid-Spanje is de laatste jaren op de dool qua prestaties, getuige het lopende seizoen waar men terug te vinden is op de 9de plaats met 21 op 45. De laatste vijf wedstrijden kon Sevilla een mooie 11 op 15 halen, dus was El Cholo op de hoede voor zijn ex-club.
Vanaf het fluitsignaal namen we meteen de wedstrijd in handen, zodat na twintig minuten de score werd geopend. Rodrigo De Paul, die de laatste weken een enorm hoog én contant niveau haalt, poeierde de bal tegen de touwen. Zijn eerste doelpunt van het seizoen, een mooie beloning voor zijn uitstekende vorm.
Sevilla was helemaal niet onder de indruk, want het kreeg ook zijn kansen. Via Suso, Lukébakio en vooral de bedrijvige Ejuke probeerden de bezoekers de gelijkmaker te zoeken. Het lukte hen weliswaar niet, waardoor we gingen gaan rusten met een 1-0-voorsprong.
In de tweede helft kwam Adams Isaac aflossen, zodat Sevilla een aanspeelpunt had. De Nigeriaan bewees meteen zijn waarde, want hij speelde de bal precies af voor een inlopende Suso die in één tijd de bal voorbij Oblak kreeg: een uur gespeeld en de stand stond weer in evenwicht.
Cholo zag dat de wedstrijd aan het kantelen was, dus greep hij in: Sørloth, Correa & Lino moesten voor de ommekeer gaan zorgen. Sevilla kreeg net na onze wissels dé kans om op voorsprong te komen via Lukébakio maar Jan Oblak won het 1 op 1-duel wat onze aanhang een boost gaf om het team naar voor te schreeuwen.
En dat werkte, onder impuls van een dirigerende Simeone, kwamen we terug op voorsprong: een tiental minuten voor tijd was de doorsteekpass van De Paul (weer hij) op maat voor Lino, die meteen laag én strak voorzette zodat Sørloth de bal enkel moest raken om te scoren! Het Metropolitano in extase, de wissels waren van goud waard. Sevilla kon niet meer reageren, waardoor we nu vijf competitiewedstrijden op rij wisten te winnen.
Die reeks zetten we gewoon door in Europa. Norrköping, eindigde in de Allsvenskan op een vijfde plaats (48/90). In Europa is de dertienvoudige Zweedse landskampioen eerder bij de kneusjes terug te vinden: het kon maar tweemaal gelijk spelen in hun vijf wedstrijden.
Deze wedstrijd was ideaal om wat spelers rust te gunnen, terwijl anderen juist matchritme konden op doen. Het werd 4-0 met doelpunten van Guiliano, Sørloth, Correa en de ingevallen Griezmann.
Speeldag 17 stond er een kleinere Madrileense derby op het programma. Getafe stond verrassend knap op een 6de plaats, waar het negen punten uit hun laatste vijf wedstrijden kon halen. Het team van José Bordalás staat gekend als een ultradefensief team dus was het een kwestie om snel hun defensie te doorbreken. En in minuut 7 kon Llorente dit al realiseren: een knappe doorsteekpass in de diepte door De Paul, waardoor hij de bal in de verste hoek kon plaatsen. 1-0 en meteen op rozen.
In een eerste helft waarbij we de bovenhand hadden en de score konden verdubbelen via Alvarez, kwam een vijftal minuten voor rusten toch die aansluitingstreffer voor Getafe: een prima voorzet van Juanmi werd nog in eerste instantie weg gekopt door Witsel, maar de bal kon niet weggewerkt worden waardoor Arambarri in één tijd kon trappen en ongelukkig voor ons afweek en in doel belandde: op slag van rust stond het plots 2-1.
In een vermakelijke tweede helft waarbij we allebei kansen creëerden én ook kregen, was het opnieuw La Araña die op het uur onze voorsprong vergrootte. Maar we weten ondertussen al dat we met Getafe nooit klaar zijn: een kwartier voor tijd werd er ongelukkig handsspel gezien in de zestien: Borja Mayoral trapte de elfmeter vol vertrouwen langs Oblak. De druk bleef na hun tweede aansluitingstreffer aanhouden, maar dankzij een aanmoedigende aanhang konden we de wedstrijd winnend afsluiten.
Als laatste speeldag van het kalenderjaar 2024 stond er een geweldige partidazo geprogrammeerd: FC Barcelona versus Atlético de Madrid.
Alsof de kalendermaker het met voorbedachte rade zo gepland had: we troffen Blaugrana aan met een ex aequo punten. Waar wij een perfect rapport hadden in onze laatste vijf wedstrijden, sprokkelde Barcelona slechts tien punten. Het moment om de leiderplaats te claimen! Simeone begon met zijn sterkste elftal, terwijl Hansi Flick Raphinha moest missen op de linkerflank, Ansu Fati was zijn vervanger.
De beginfase was lastig: de thuisploeg probeerde meteen zijn wil op te leggen, zodoende dat we defensief moesten voetballen. Oblak stond telkens paraat op een aantal kansen van Lewandowski, die de topschutterstand leidt met 11 doelpunten uit 17 wedstrijden.
Het gevaar kan voornamelijk vanop de rechterflank waar Lamine Yamal met momenten aan het dollen was met Javi Galán. De 17-jarige Spanjaard dribbelde langs de flank, sneed naar binnen en was met momenten dichtbij de openingstreffer. In de achtentwintigste minuut had hij eindelijk succes: een listig lobballetje in de loop van Dani Olmo die in één tijd controleerde, strak voor gaf waar Pedri de bal knap voorbij Oblak schoot: een verdiende voorsprong voor de thuisploeg.
Met de rust in zicht haalde Barcelona de voet van het gaspedaal. Het was ons al opgevallen dat op de linkerflank Ansu Fati minder bedrijvig was, wat ons de gelegenheid gaf om op te bouwen langs het duo Molina – Llorente. Beiden speelden het prima uit via één-tweetje, zodat Molina kon voorzetten. De bal werd vluchtig weggewerkt door Martinez, belandde in de voeten van De Paul die verschroeiend uithaalde: 1-1, onze eerste échte kans zo net voor de rust. Flick liep meteen balend naar de spelerstunnel, Simeone baalde de vuisten.
Bij het begin van de tweede helft hetzelfde spelbeeld: Barcelona tikte geduldig de bal rond om dan plots een versnelling te gebruiken om ons uit elkaar te spelen. Olmo, Lewandowski en weer de onvermoeibare Yamal bleven proberen, maar het geluk stond aan onze kant. Simeone besefte het en greep in op het uur met een dubbele wissel: Llorente, moe gestreden en een onzichtbare Griezmann maakten plaats voor Correa & Sørloth.
De Noor woog op de Barçadefensie, waardoor we voorzichtig konden aanvallen. Plots kregen we kansen: via Alvarez maar Szczęsny reageerde puur op reflex. Ook Correa probeerde het van binnen de zestien, maar werd blijkbaar niet foutief afgestopt door Balde.
Tien minuten mocht ook Lino zich opmaken om mee te spelen. De frisse Braziliaan kreeg de bal diep gespeeld & liet Koundé achter zich. Hij had alle tijd om een prima voorzet af te leveren, zodat Sørloth de bal keihard aan de eerste bal voorbij Szczęsny kon koppen! De Atletibank door het dolle heen samen met de meegereisde supporters: een duidelijke steal als je het over de hele wedstrijd bekijkt, maar wat maakt het ons uit?! We zijn de nieuwe leider!
1 like
Prima bezig in Madrid
1 like
Januari.
Onze roze leiderswolk bracht ons naar het Estadio Municipal de Anduva, waar CD Mirandés speelt. De club uit LaLiga Hypermotion schakelde in de eerste ronde van de Copa del Rey reeksgenoot Racing Santander uit met strafschoppen, nadat het na 90 minuten 1-1 stond.
Simeone gaf een B-efltal de kans met ondermeer doelman Gomis, Kostis, Gismera, Serrano & Niño in de basis. De thuisploeg bleek niet zomaar een walk in the park te zijn, 0-0 was de ruststand, nadat Mirandés met het nodige lef meevoetbalde. Kort na de rust kon de ingevallen Sørloth op assist van Guiliano toch de 0-1 scoren. We stootten door naar de volgende ronde met het kleinste verschil.
In het daaropvolgende weekend werd speeldag 19 afgerond: Osasuna kwam op bezoek. De club uit Pamplona draait een grijs seizoen met een 11de plaats. Het kon amper 5 punten uit zijn laatste vijf wedstrijden halen. Thomas Lemar haalde voor het eerst dit seizoen de selectie na zijn lange blessure. De Fransman begon op de bank.
De wedstrijd begon prima, want na achttien minuten kon Alvarez de score openen. Lino volgde zijn voorbeeld na een groot halfuur en reageerde gevat op de kritiek dat hij een minder seizoen draait. Osasuna kon geen weerstand bieden, zodat ook invaller Sørloth zijn doelpunt kon meepikken. Eindstand 3-0.
De wedstrijden volgden elkaar snel op, want daar was de 1/16de finale van de Copa del Rey al. De volgende tegenstander op weg naar die felbegeerde finale was opnieuw een tweedeklasser: Racing de Ferrol. De club kon in de vorige ronde stunten door Valencia uit te schakelen. Na 90 minuten stond het 2-2, waar Raúl Blanco zich tot held kon kronen door tweemaal te scoren én de beslissende strafschop te trappen.
El Cholo koos wederom voor een B-elftal, wat duidelijk wat automatisme miste. Al kon Angelito Correa net voor rust scoren, Roro Riquelme deed hetzelfde kort na het uur. Ferrol geloofde opnieuw in een stunt nadat aanvaller Giménez de aansluitingstreffer kon scoren met nog twintig minuten op de klok.
Antonio Gomis toonde dat hij een mogelijke nummer 1 kan worden, want tot tweemaal toe hield hij ons recht door Blanco van de gelijkmaker te houden. We kwamen er met de schrik van af, maar de kwartfinale werd bereikt.
Na deze partij meldde Ferrol zich snel om verdediger Spina, die een prima invalbeurt had, voor de rest van het seizoen te lenen. De 19-jarige Argentijn nam de kans op meer speelminuten graag aan.
Speeldag 20. Butarque was de plaats waar we langs kwamen. Gastheer Leganés ontving ons als 15de in het klassement, de plaats waar het na een sterke seizoensstart langzaam naar afgleed. De club uit de buitenwijk van Madrid behaalde slechts 21 op 57, wat enkel op papier was. Butarque is een lastige verplaatsing, getuige dat Barcelona hier met het kleinste verschil verloor …
De thuisploeg begon sterk zodat Oblak meteen alert moest zijn op pogingen van Miguel & Juan Cruz. We lieten het eigenlijk zo wat gebeuren maar ook doordat Sørloth & Alvarez prima geneutraliseerd werden door het centrale duo Sergio & Nastasic. 0-0 na 45 minuten.
Simeone greep in door Koke & Gallagher in de kleedkamer te laten, Barrios & De Paul waren hun vervangers. We kregen dankzij die wissels wat meer balbezit en kansen maar Dmitrovic beleefde eigenlijk een vrij rustige avond. Twintig minuten voor tijd kon Munir langs Molina voorbij gaan, hij zette meteen voor. In een warrige fase waar de bal in de zestien niet weggeraakte, kreeg De Paul de bal tegen de hand: strafschop!
Miguel schoot de bal vanop elf meter koel langs Oblak, de thuisploeg op voorsprong. Simeone reageerde meteen door Griezmann, Correa & Guiliano in te brengen. Deze drie wissels brachten geen verandering in het spelbeeld, al kreeg Correa nog in blessuretijd dé kans op de ultieme gelijkmaker, maar de paal verhinderde dit. Een complete offday die onze tweede competitienederlaag van het seizoen als gevolg had.
Veel tijd om te herbronnen was er niet, daar Europees midweekvoetbal volgde. De voorlaatste League Phase-wedstrijd werd er één in het Metropolitano, tegenstander van dienst was het Duitse Leverkusen. De club van coach Xabi Alonso deed het in eigen land uitstekend: het leidde het klassement met 44 op 54. Op het Europees toneel acteerde Leverkusen héél wat minder, met slechts 6 op 18.
Mits winst was een plaats in de top 8 voor ons zo goed als een feit. Griezmann gaf het goede voorbeeld: in de 8ste minuut werd hij door zijn aanvalspartner Alvarez prima aangespeeld, kapte hij knap Tah uit, om dan verschroeiend uit te halen waardoor Hrádecký kansloos was!
Leverkusen probeerde ons ritme via kleine fouten, kleine tikjes een halt toe te roepen. Xhaka kreeg slechts geel voor een vrij drastische tackle op De Paul?! De rust kwam net op tijd vooraleer de gemoederen opliepen: 1-0.
Hetzelfde spelbeeld in de tweede helft: onder impuls van een sterke Griezmann zochten we de dubbele voorsprong, Leverkusen probeerde vooral afbraakvoetbal te spelen én te counteren. Eén keer lukte hen dit bijna, maar Schick twijfelde te lang waardoor Oblak als winnaar uit het duel kwam. We bleven druk zetten, maar Hrádecký bleef (letterlijk) dwars liggen: op pogingen van Alvarez, Llorente & alweer Griezmann was de Fin niet te kloppen.
Maar twintig minuten voor tijd konden wij de perfecte counter opzetten: de bal werd na een Leverkusencorner weggekopt tot bij De Paul die een lange bal op Griezmann gaf. De Fransman kwam alleen voor Hrádecký, liet de Fin uitkomen en lobde hem héérlijk over de doelman: 2-0, het Metropolitano barstte uit zijn voegen: de aanhang wist dat de overwinning binnen was.
Leverkusen kon het niet laten om hun vuil spel te blijven gebruiken, getuige dat Xhaka zijn tweede geel kaart pakte, na opnieuw een drieste tackle op Barrios, maar zonder erg. De drie punten bleven in Madrid, zo bleven we nu al 4 wedstrijden ongeslagen in de UCL.
Villarreal, vijfde in het klassement met tien punten minder dan ons, kwam langs op de 21ste speeldag. Het team van Marcelino deed het prima dit seizoen en dat was in de beginfase van de wedstrijd duidelijk te merken. Moreno en vooral de heel aanwezige Pépé probeerden in het openingskwartier meteen Oblak te kloppen. Gelukkig voor ons stond er alweer een uitmuntende doelman te acteren.
Men bleef druk zetten, waardoor wij moeilijk aan kansen konden komen. Onze eerste echte doelkans werd genoteerd in de 42ste minuut, dat zei genoeg. Straffer nog, de inzet van Pépé werd in de toegevoegde tijd voor rusten beloond, daar de Fransman eindelijk Oblak kon verschalken. Een verdiende 0-1-voorsprong voor de bezoekers.
In de pauze kwam Koke in de plaats van een lichtgeblesseerde Barrios. Onze aanvoerder gaf het tempo aan, waardoor we beter in de wedstrijd kwamen. Kort voor het uur kwamen we terug op gelijke hoogte dankzij Giuliano Simeone. De 21-jarige Argentijn bevestigde de laatste weken zijn basisplaats en speelt zich in de harten van de Atletiaanhang.
Een kwartier voor tijd kreeg Moreno via een strafschop nog de uitgelezen kans op de drie punten mee te nemen, maar onze Jan Oblak verhinderde dit. 1-1, opnieuw puntenverlies in de titelstrijd …
Enkele dagen later konden we onze gedachten verzetten in Salzburg, voor de laatste wedstrijd in de League Phase van de Champions League. In Oostenrijk kreeg een B-elftal de voorkeur. Het team ontgoochelde niet tegen de allerlaatste in het klassement: het werd 0-3 dankzij Correa, Sørloth & Gallagher. Het doel, de top 8, was bereikt.
1 like
Hier kan je mee verder! Zowel Europees als nationaal een goede reeks neergezet. Blijft spannend in La Liga.
1 like
Sluit ik mij bij aan. Nog transfers ophanden?
1 like
Net als irl strijden Barça, Atleti en Real om de titel
1 like
Heerlijk spannend, zo’n driestrijd om de landstitel! Ik ben benieuwd hoelang we onze huidige vorm kunnen aanhouden & wedijveren met de Grote Twee?
Op deadline day werden Gomis (Leeds) & Serrano (Sheffield Utd) voor de rest van het seizoen uitgeleend.
@Begiristain, inkomende transfers kwamen er bewust niet. De transfer targetslijst wordt aangevuld met het oog op komende zomer, dan is er meer tijd om spelers in te passen.
Het staat al vast dat Witsel & Azpi de club op het eind van het seizoen verlaten. Hun contract werd niet verlengd. Reinildo & Lemar zullen ook mogelijk (moeten) vertrekken.
Versterkingen zullen dus nodig zijn op de volgende posities: een linksachter, twee (?) centrale verdedigers en een centrale middenvelder. Onze topprioriteit heeft ook al een naam: Álex Baena.
Februari.
Mallorca was onze eerste tegenstander deze maand. Het team van de eilandengroep kwam op bezoek als 14de in het klassement en zat duidelijk in een minder vorm, getuige hun recente 1 op 15. De wedstrijd werd vrij vlot gewonnen dankzij doelpunten van Lino (40’) en Llorente (54’).
Na het weekend stond de kwartfinale van Copa del Rey op het programma. De tegenstander van dienst was dit keer Girona, dat in de vorige rondes Almeria & Levante kon uitschakelen. Het gekende B-elftal kreeg wederom de kans en stelde niet teleur: Guiliano bracht ons net na het kwartier op voorsprong. Roro Riquelme bezorgde net voor rust ons een comfortabele 2-0-voorsprong.
In de tweede helft scoorde Girona na het uur de aansluitingstreffer via Bryan Gil. Het gaf hen wat hoop, want Musso moest tot twee keer toe voluit gaan om de gelijkmaker te voorkomen. Invaller Sørloth kon de geruststellende 3-1 op het scorebord zetten waardoor onze plaats bij de laatste vier een feit was.
De dag nadien werd via loting bepaald dat Villarreal onze laatste horde wordt richting finale, de andere halve finale werd een nieuwe El Clásico. De heenwedstrijd staat eind deze maand gepland.
Het team zat terug in een goede flow, dus kwam El Derbi Madrileño op een gepast tijdstip. Real was even goed in vorm: men haalde 13 op 15 uit hun laatste vijf competitiewedstrijden.
In een bomvol Bernabeu was het vooral onze aanhang die het meeste geluid produceerden, want in het eerste kwartier zetten we Courtois tot tweemaal toe aan het werk, zonder gevolg. Ancelotti kon het niet aanzien en maande zijn elftal aan om de wedstrijd over te nemen.
Dat lieten we gebeuren, waardoor Oblak plots zijn kunnen moest gaan tonen. Er werden kansen van Bellingham, Vini Jr., Valverde, Rodrygo & Mbappé genoteerd maar ze werden vakkundig uit doel gehouden. We hielden na een intens halfuur vol zodat 0-0-ruststand een klein wonder was.
Na de pauze begonnen we opnieuw zoals bij het begin van de wedstrijd: initiatief nemen om het doel van Courtois op te zoeken. Het grote verschil met het eerste kwartier was dat we nu wél konden scoren: Alvarez werd knap vrijgespeeld dankzij een subliem passje van Griezmann, Rüdiger kwam net te laat om te anticiperen waardoor La Araña kon aanleggen én scoren!
Ancelotti zag de bui al hangen, want Simeone besloot om de 0-1 te gaan verdedigen. Real kreeg van ons de bal, maar kon amper door de dubbele muur die we plaatsten. De Italiaan greep in en bracht een kwartier voor tijd Endrick in plaats van Vinicius. Mbappé verschoof zo naar zijn geliefde linkerflank. Die zet was meesterlijk, want het was de Fransman die tussen Molina & Giménez glipte om de bal voorbij Oblak te krullen: 1-1.
In de slotminuten was het nog bibberen, maar we hielden stand zodat we voor de tweede keer in LaLiga de punten moesten delen. Real ging met een wrang gevoel de UCL-play offs in.
Op de 24ste speeldag kwam Celta de Vigo langs. De club van levende legende Iago Aspas had een vrij zorgeloos seizoen met een knappe 8ste plaats in het klassement. We konden eenvoudig afstand nemen van Celta door 2-0 te winnen. Doelpunten kwamen er van een sterk spelende Guiliano (35’) en Grizi (82’). Het minder nieuws na deze wedstrijd was dat Nahuel Molina out is voor drie maand met een teenblessure.
Op 17 & 18 februari werden de terugwedstrijden van de UCL-playoffs gespeeld. Een dag later werd de loting gehouden voor de 1/16de finales. We werden aan Feyenoord geloot, dat over twee wedstrijden Monaco konden uitschakelen (Agg. 2-1).
Op 20 februari stond de trip naar Valencia op het programma. Los Murciélagos waren terug te vinden net boven de degradatieplaatsen, maar raken daar moeilijk weg door de vele (11!) gelijke spelen die men haalt.
De thuisploeg begon sterk aan de partij, waar vooral een bedrijvige Diego López voor gevaar zorgde. Een kwartier voor de rust ondernam hij een nieuwe poging: zijn schot werd gekraakt door Le Normand, waardoor de bal voor de voeten van Hugo Duro terecht kwam. De 25-jarige Spanjaard liet deze kans niet liggen: 1-0. Het was meteen ook een verdiende ruststand.
In de tweede helft moesten we uit een ander vaatje tappen en Griezmann had het begrepen, zo nam hij het voortouw. Na een knappe individuele versnelling scoorde Grizi de gelijkmaker, maar daar bleef het bij. Valencia zette alles goed vast, waardoor we beiden de punten moesten delen. Voor de thuisploeg al twaalf keer, wij noteerden er ons achtste gelijkspel bij.
De maand werd afgerond met la Copa del Rey. De heenwedstrijd van de halve finale, waar wij voor dit duel het thuisvoordeel hadden. Villarreal had er een mooi parcours op zitten door vereenvolgens Cartagena, Rayo Vallecano & Alavés uit te schakelen.
Simeone koos opnieuw voor zijn bekerelftal: met ondermeer Musso in doel, Azpi & Witsel in verdediging. Koke & Lemar op het middenveld, Sørloth & Correa waren de aanvallers.
De intenties van Villarreal waren meteen duidelijk: een goed resultaat behalen voor de terugwedstrijd. Pas drie minuten gespeeld en daar was het eerste doelpunt van de partij via Gerard Moreno. We waren duidelijk onder de indruk van het spel dat Villarreal op de mat bracht, dus gingen de bezoekers op hun elan door. Minuut 27: strafschop naar een handsbal van Witsel, Moreno met zijn doblete na nog geen halfuur.
Het tempo daalde gelukkig na hun dubbele voorsprong zodat we in de wedstrijd kon geraken. Correa met een prima doorsteekpass richting Riquelme die tweede doelman Luiz Junior kon kloppen. De ruststand na een wervelende eerste helft, 1-2.
Villarreal kwam uit de kleedkamer met een ingesteldheid om het derde doelpunt te zoeken. Wij hadden deze gedachte om terug in evenwicht te komen. Het lukte ons niet meteen, maar twintig minuten voor tijd kon Sørloth de bal zomaar in doel lopen nadat hij die tegen hem kreeg via de interceptie van Bailly. De score terug in balans, toch gaf het Metropolitano aan dat er meer moest.
Dat was opnieuw buiten Gerard Moreno gerekend: de 32-jarige Spanjaard kreeg de bal tien minuten voor tijd op een presenteerblaadje aangeboden van aanvalspartner Barry, zijn hat-trick én hun prima uitgangsresultaat leek binnen.
Gelukkig hebben wij een Simeone in ons elftal! Guiliano slaagde er nog in om in de toegevoegde tijd ons team een derde keer langszij te komen, dankzij een geweldige inspanning langs zijn rechterflank! Het Metropolitano ontplofte van opluchting, net zoals vader Simeone.
Een bekerwedstrijd zoals hij hoorde te zijn. Dat belooft voor de terugwedstrijd begin april …
1 like
Spanning en sensatie! CL-plek lijkt binnen, maar met zo weinig verschil wil je voor het hoogst haalbare gaan.
1 like
Het is inderdaad op alle fronten spannend! We blijven actief & willen graag zo lang mogelijk mee blijven doen!
Leest lekker vlot weg! Heerlijk
1 like
Maart.
Deze maand werd door de media aangekondigd als ééntje die wel eens een bepalende factor zou kunnen gaan spelen wanneer het ging om het vervolg van het seizoen. De lentemaand stond bol van partidazo’s. De topwedstrijden volgden elkaar dan ook in een razend tempo op.
Op de eerste dag van maart stond er met Atlético–Athletic Club meteen zo’n partidazo op het programma want Athletic Club, vierde in het klassement, was de laatste vijf wedstrijden ongeslagen. De Basken waren zelfverzekerd naar het Metropolitano afgereisd, want met Nico Williams hadden ze een kanshebber op de Player of the Month-trofee. Volledig terecht, de 22-jarige winger verkeerde in bloedvorm.
En dat zal Marcos Llorente, rechtsachter in afwezigheid van de geblesseerde Molina, geweten hebben, want in het openingskwartier kwam het gevaar van Athletic hun linkerflank. Nico Williams en Berchiche hadden duidelijk hun zinnen gezet om hun ongeslagen reeks verder te zetten. Guruzeta was nog mild, in die zin dat hij Williams zijn voorzetten onbenut liet.
Na een felle vijftien minuten konden we in de partij komen, onze eerste kansen kwamen er via Griezmann (voorlangs) en een lichte kopbal van Sørloth, die de voorkeur kreeg op Alvarez. Een kleine tien minuten voor tijd stak Athletic nog eens via Sancet & Iñaki Williams, maar zonder gevolg. Na een intense eerste helft stond er nog steeds 0-0 op het scorebord.
Simeone greep tijdens de pauze in: een bleke Sørloth, die als basisspeler niet dezelfde impact heeft als invaller, werd vervangen door Alvarez. Ook Barrios, moegestreden, bleef in de kleedkamer. Koke was zijn logische vervanger.
De wissels brachten meteen een andere dynamiek teweeg: we zetten meteen druk zodat Athletic niet opnieuw in hun spel kon komen. En dat loonde: Alvarez scoorde zijn 13de competitiedoelpunt op aangeven van De Paul, die zijn landgenoot slim zag weglopen van Vivian en zo alleen voor Unai Simón kwam. De rest was een makkelijk klusje voor de Argentijn.
Athletic was niet van slag, het bleef de Williamsbroers zoeken om kansen te creëren. Oblak hield stand op kansen van Beñat, Iñaki & de ingevallen Berenguer. In de slotminuten konden we nog de score laten verdubbelen, maar Simón kon Correa verhinderen bij het scoren. De drie levensbelangrijke punten bleven in het Metropolitano, terwijl Athletic Club weer wist wat verliezen was.
Vol vertrouwen ondernamen we een trip richting Rotterdam, waar we Feyenoord partij gaven voor de heenronde van de 1/16de finales van de Champions League. De Rotterdammers waren er in geslaagd om in januari de top 24 te halen, zodat ze een herkansing (2-1) kregen tegen Monaco om zich te kwalificeren bij de laatste 16 beste teams van Europa. In de Eredivisie ging het hen ook voor de wind, getuigde de koppositie in het klassement (63/75).
Stadion Feijenoord, zoals de UEFA het noemt, zat uitverkocht vol voor deze affiche. De thuisploeg toonde in de beginsfase van de wedstrijd het nodige lef. Het was duidelijk dat ze in een goede periode zaten.
De eerste kans viel te noteren rond de 20ste minuut via Ueda, die opviel door zijn acties. In het middenveld hadden De Paul en Timber een kleine woordenwissel, wat hen beide een geel kaart opleverde. Qua onze kansen stond Bijlow knap te keepen op pogingen van Griezmann, Alvarez & Llorente. Een fijne eerste helft werd afgefloten met een brilscore.
Kort na de pauze lieten we ons verrassen: een lange bal van Hancko, die nog steeds op onze transferlijst staat, naar Stengs die prima voorzette waardoor Ueda voorbij Oblak knalde. 1-0 en helemaal onverdiend kon dit niet genoemd worden. De Rotterdammers geloofden dat er mee in zat, waardoor Oblak zijn kunnen moest tonen. De Sloveen behoedde ons nog tot tweemaal toe voor een slechtere uitgangspositie, waardoor Feyenoord met een verrassende maar verdiende bonus naar Madrid kon trekken.
De focus moest meteen gelegd worden op Getafe. We troffen de stadsgenoot op de 27ste speeldag in een mindere vorm: op de 11de plaats met 4 op 15 in hun laatste vijf wedstrijden. Het team van Bordalás kan uiteraard tegen de topteams altijd iets meer, want na slechts drie minuten keken we al tegen een achterstand aan: Arambarri kon een afvallende bal lekker op de slof nemen die héérlijk in de rechterbovenhoek eindigde. Getafe ging met die kleine voorsprong de rust in.
Simeone greep in door een bleke Griezmann te vervangen door Sørloth. De Noor bedankte kort voor het uur het vertrouwen van zijn trainer: 1-1. Getafe was absoluut niet onder de indruk en bleef zonder complexen verder voetballen. Het profiteerde optimaal van de sfeer die de thuisaanhang produceerde, zodat ze tien minuten voor tijd een tweede maal konden scoren. Mayoral ontsprong de buitenspelval, zodat hij Oblak kon kloppen met een geplaatste bal in de rechterbenedenhoek. Het Coliseum Alfonso Pérez ontplofte en voelde aan dat de zege binnen was. En inderdaad, onze derde nederlaag van het seizoen was een feit.
Een hoofd vol zorgen na twee opeenvolgende nederlagen. Het was een moment om te tonen dat we weerbaarheid in het team hebben, wanneer Feyenoord op bezoek kwam voor de terugwedstrijd in de Champions League.
De opdracht was duidelijk: een 1-0-achterstand wegwerken door vroeg te scoren. Een uitverkocht én bruisend Metropolitano gaf alvast het goede voorbeeld: vanaf de aftrap gingen we voluit op zoek naar doelpunten. De druk naar voor bracht het gewenste effect al na acht minuten bij het uitverdedigen ging Beelen in de fout door de bal in de voeten van Griezmann te passen, Grizi anticipeerde door meteen door te spelen naar Alvarez die meteen Bijlow versloeg. Het spreekwoordelijke vuur was aangestoken!
We bleven druk naar voor zetten, maar dankzij een sterke Bijlow bleef het 1-0, al waren Llorente, Griezmann & De Paul er dicht bij. In de zevendertigste minuut weergalmde het Metropolitano opnieuw: Lino gaf na een individuele actie strak voor, waar Alvarez in de rug van Hancko de bal in het doel kon devieëren. Op slag van rust 2-0, wat kwalificatie betekende!
In een even sterke tweede helft zochten we nog dat geruststellende derde doelpunt, want Feyenoord besefte dat het moest scoren om verlengingen af te dwingen. Oblak kreeg even wat werk toen Stengs & Paixão probeerden dat ene doelpunt te maken. Correa kreeg in de slotminuten nog dé kans op 3-0 maar besloot op de paal. Niettemin: opdracht volbracht, ons ticket voor de kwartfinales was geboekt! Dank u, Araña.
De kwalificatie gaf ons een boost die we konden gebruiken, want met titelconcurrent Barcelona op bezoek was dit dé affiche van de 28ste speeldag. De 27-voudige landskampioen streed net als ons nog mee op drie fronten. In LaLiga noteerde men een sterke 13 op 15 in hun laatste vijf wedstrijden.
Hansi Flick koos voor Szczęsny in doel, een viermansdefensie met Balde, Cubarsi, Araujo & Koundé. In het middenveld waren Pedri, De Jong & Olmo de geselecteerden terwijl Raphinha, Yamal & Lewandowski het aanvalstrio waren.
Simeone koos voor deze elf:
We wilden van begin af aan Barcelona niet in hun gekende spel laten komen. Szczęsny voorkwam in de openingsminuten meteen al een achterstand, want Griezmann probeerde het subtiel. De Fransman scoorde voor het laatst begin februari, wat te lang geleden.
Een eerste helft die leek te gaan eindigen zoals hij begon, tot Lewandowski mooi diep werd gestuurd door Pedri: de Pool kwam alleen voor Oblak terecht maar onze doelman redde uitstekend! Alleen kon Yamal de afvallende bal oppikken en in plaats van zelf te trappen, legde hij die perfect klaar voor Lewandowski die enkel maar hoefde binnen te scoren: 0-1! Op een diefje ging Barcelona met een voorsprong de rust in.
We waren van slag door dat doelpunt, want in de tweede helft controleerden de mannen van Flick op hun gekende manier. We konden de bal amper veroveren, wanneer het wel lukte konden we moeilijk kansen creëren of stond Szczęsny op de juiste plaats. Barcelona zocht niet noodzakelijk het tweede doelpunt, maar het kon er wel elk moment komen.
Zo tikten de minuten weg in ons nadeel, want ook Sørloth, Correa en Riquelme konden niets meer forceren. Barcelona snoepte ons wel drie héél belangrijke punten af in de titelstrijd …
De dag nadien werd er geloot voor laatste 8 van de Champions League. De Spaanse media was alvast hun pen aan het opwarmen wanneer ze zagen dat we geloot werden aan … rivaal Real. De heenwedstrijd wordt in het Bernabeu afgewerkt, de week nadien volgt de terugwedstrijd in het Metropolitano. De andere kwartfinales brachten alleen maar interessante affiches mee.
En onze wisselvallige maand werd afgerond in … Barcelona. Espanyol, 8ste in de stand, was een prima tegenstander om het vertrouwen terug op te krikken. De Paul, met zijn derde competitiedoelpunt en Sørloth net voor rust, tekenden de voor 2-0-overwinning. Opvallend na deze zege was het feit dat Spaanse sportkrant Marca de discussie opende over de toekomst van Antoine Griezmann?
Onze topschutter aller tijden heeft nog één contractjaar te gaan, maar liet enkele jaren geleden regelmatig vallen dat hij ooit nog graag in de Amerikaanse MLS wou spelen. De komende maanden zullen misschien meer duidelijkheid brengen …
3 likes
April.
Op 1 april kwam er goed nieuws binnen: middenvelder Rodrigo De Paul kwam in aanmerking om Speler van de Maand te worden. Al had hij wel stevige concurrenten want ook Vini Jr. & Barcelonaspelers Olmo & Araujo maakten kans op de trofee.
Al wie Atletigezind is, gunt De Paul deze trofee. De Argentijn is één van, zo niet de best presterende middenvelder uit onze selectie. Daarom zou deze trofee een erkenning zijn voor zijn prestaties van de afgelopen maanden.
Diezelfde avond werd de eerste terugwedstrijd van de halve finale Copa del Rey gespeeld: Barcelona won opnieuw op Real (0-1), nadat het ook thuis al won met 2-1. De dag nadien ging de trip naar Vila-real, waar we 90 minuten van een mogelijke Bekerfinale verwijderd waren.
Marcelo koos voor zijn sterkste elftal, terwijl Simeone het volste vertrouwen had in zijn bekerelftal. Dat betekende dat ondermeer Musso, Witsel, Azpi, Riquelme & Correa aan de aftrap stonden.
Die laatste dankte al na 25 minuten voor het vertrouwen, want toen Sergi Cardona eenvoudig terugspeelde richting centrale verdediger Costa, zat onze Angelito er slim tussen om koelbloedig Diego Conde te kloppen: 0-1, zodat we een eerste stap richting finale zetten.
Villarreal, ondanks luidruchtig aangemoedigd door de aanhang, bleek geen antwoord te kunnen bieden. De thuisploeg creëerde amper kansen en liet vooral ons de bal. De rust ging in met die 0-1-voorsprong.
In de tweede helft hetzelfde spelbeeld, het leek alsof Villarreal bezweek onder de stress. Musso pakte pas rond het uur zijn eerste bal op een poging van Gerard Moreno, die in de heenwedstrijd nog een hattrick scoorde. Op die manier konden we vrij makkelijk onze kleine voorsprong behouden. De ingevallen Griezmann had nog dé kans om de score te vergroten, maar Conde redde puik. Na het affluiten was de vreugde bij spelers, coach én meegereisde supporters groot! Op 26 april strijden we tegen Barcelona voor onze 11de Copa del Rey …
In tussentijd werd Vini Jr. verkozen tot Speler van de Maand. De Paul reageerde kort ontgoocheld te zijn, maar hij wel keihard blijft verder werken voor het team.
Het weekend dat volgde, stond de 30ste speeldag geprogrammeerd. Een bezoek aan Sevilla, dat opnieuw in de grijze middenmoot van het klassement te vinden is. De club staat pas 11de en haalde amper 5 punten uit de laatste 5 wedstrijden. Niettemin, onder impuls van de twee wingers, Ejuke & Lukébakio begon Sevilla goed aan de partij. Beide heren waren voortdurend aanspeelbaar én gevaarlijk met hun acties of voorzetten.
Toch kwamen we, weliswaar tegen de gang van het spel in, op voorsprong. Alvarez werd prima diep gestuurd door Rodrigo De Paul en die zijn landgenoot doelman Nyland zag kloppen met een subtiel stiffertje. Op basis van de eerste 45 minuten, gingen we gevleid de rust in met deze voorsprong.
Sevilla begon wederom fel aan de tweede helft, want resulteerde in een (verdiende) gelijkmaker: Ejuke dribbelde tussen Llorente & Giménez om de bal te plaatsen in de rechterbovenhoek! Simeone voelde aan dat Sevilla zou verder gaan op dit elan, dus greep hij in: Griezmann, Koke & Lino losten Sørloth, Barrios & Gallagher af.
Oblak blijft één van de beste doelmannen ter wereld, want op een één tegen één met de ingevallen Adams, kwam onze Muur er als winnaar uit. Het inspireerde zijn teamgenoten, want een kwartier voor tijd had Lino een prima actie én dito voorzet in huis zodat Antoine Griezmann eindelijk zijn doelpuntdroogte kon beëindigen! 1-2, een overwinning "op een diefje”, maar op die manier blijven we volop in de titelstrijd.
Naar aanloop van de Euroderbi met Real, gonst het geruchten over de toekomst van onze all time topschutter: Antoine Griezmann. De Fransman heeft nog één contractjaar te gaan, maar de vraagt rijst of hij dat wel of niet moet uitdoen. De aanhang is verdeeld: ja, nog één jaar om de cyclus mooi af te ronden. Nee, tijd om te gaan en ruimte te creëren voor een andere aanvaller. Voorlopig is het speculeren, want zowel bij club als speler blijft het stil …
Spanje én Europa was in de ban van de Euroderbi: Real Madrid vs Atlético Madrid. El Derbi Madrileño maar dan in Europese context. En het is die context die ons nog steeds pijnlijke herinneringen geven: de verloren finales van 2014 én 2016. Real verwees er al teveel naar terug bij elke gelegenheid of ontmoeting op het veld. Het is een trauma dat ons blijft achtervolgen, tot frustratie van al wie Atletigezind is.
Onze aartsrivaal schakelde heel eenvoudig Lille uit, terwijl wij pas in de terugwedstrijd tegen Feyenoord de scheve situatie konden rechttrekken. Het was een kwestie om een zo goed mogelijk resultaat te halen in Bernabeu, om zo de terugwedstrijd in het Metropolitano “levendig” te houden.
Simeone had zijn elftal duidelijk instructies meegegeven: “Vamos a atacar!” En die boodschap was duidelijk te zien, want slechts vier minuten moest Courtois voluit gaan op een knap geplaatst schot van Julián Alvarez. We gingen aanvallend voluit, zonder schrik en met het nodige vertrouwen. Want dit Real was zeker niet onklopbaar, gezien hun afwisselende vorm in Europa én LaLiga.
In de 25ste minuut werden onze inspanningen beloond: een knappe doorsteekpass van Barrios richting Griezmann, die héél goed in de wedstrijd zat, waardoor Lino naar binnen kon knijpen. Onze nummer 7 had dit al gezien, speelde de Braziliaan aan, die in één tijd Courtois kansloos liet. Bernabeu viel stil, onze aanhang liet zich horen! Simeone stuurde zijn team aan om verder te doen, in het verleden had hij vaak de fout gemaakt om na een voorsprong in te houden, nu moest dat tweede doelpunt volgen. De enige die dat vermeed was Courtois: op kansen van De Paul, Alvarez & Griezmann verhinderde de Belg een dubbele achterstand. 0-1 aan de rust.
De thuisploeg toonde bij het begin van de tweede helft een compleet ander gelaat: Mbappé, in de eerste 45 minuten onzichtbaar, versnelde tot tweemaal toe langs onze verdedigers waar Oblak alert stond om te pareren. Maar in de 55ste minuut was het derde keer, goede keer voor de Fransman. Vini Jr. dribbelde pas voor de eerste maal in de wedstrijd over Llorente, een passje achteruit waar Mbappé voor de gelijkmaker zorgde: 1-1. Bernabeu was wakker geworden …
Na de gelijkmaker was het alle hens aan dek, Real bleef maar komen via Mbappé. Telkens opnieuw was hij té snel voor Le Normand of Giménez, maar Oblak hield ons in de wedstrijd. Een kwartier voor tijd daverde Bernabeu opnieuw: een lang afstandsschot van Bellingham dat door Oblak tegengehouden werd, geraakte niet weg in het strafschopgebied zodat Rodrygo de 2-1 tegen de netten kon trappen. De “Hala Madrids” rolden van het de tribunes, maar verstomden even toen men dacht dat de ingevallen Endrick de 3-1 aan de voet had, maar opnieuw Oblak stond paraat.
Bernabeu kraaide van plezier, terwijl Simeone voor zich uitstaarde en in gedachten verzonken was. Een nieuwe teleurstelling werd toegevoegd aan ons Europees verhaal tegen Real. Niettemin een resultaat waar we nog mee aan de slag kunnen in het Metropolitano. Tot overmaat van ramp viel Pablo Barrios uit met een (lichte) blessure. De jonge middenvelder, die laatste weken een basisplaats had, is out voor 3 à 4 weken.
Het weekend dat er op volgde, kwam het nummer 20 van LaLiga langs. Real Valladolid, nu al gedoemd om te degraderen met amper 17 punten. Toch was het team van clubeigenaar Ronaldo de laatste vijf wedstrijden in goeden doen met 8 op 15.
De wedstrijd was nodig om vertrouwen te tanken voor de terugwedstrijd tegen Real. Simeone roteerde ondermeer Llorente, Giménez, De Paul, Guiliano & Griezmann. Azpi, Lenglet, Koke, Correa & Sørloth waren hun vervangers. Valladolid speelde vrank & vrij, wetende dat het niets meer te winnen heeft. Toch konden we met een 1-0-voorsprong gaan rusten, na een doelpunt van Alvarez.
Onze Argentijnse topschutter mocht in de kleedkamer blijven met het oog op de volgende wedstrijd. Correa schoof zo een rijtje hoger, zodat Guiliano op de rechtsmidden kwam. In een vrij eentonige wedstrijd kon Correa een klein kwartier voor tijd een prima keepende Hein kloppen, zodat de eindstand op 2-0 genoteerd kon worden. De tussenopdracht volbracht, de focus werd meteen gelegd op Real Madrid.
“El partido del año!” kopte Marca een tikkel overdreven op zijn voorpagina op dag van de wedstrijd. Het Metropolitano was tot de nok gevuld voor deze levensbelangrijke wedstrijd. De dagen ervoor was er een geloof gegroeied dat we het eigen huis zouden verwezenlijken.
De eerste helft, daar kunnen we kort over zijn: een zenuwachtig begin waar Real ons de bal gaf maar we niets mee konden (of durfden) aanvangen. Buiten een paar afstandsschoten van De Paul & Llorente waren er niet veel kansen te vermelden. 0-0 na 45 minuten.
Kort na rust was er het eerste moment van opwinding: Julián Alvarez. Wie anders om de partij open te breken? Guiliano zette zich sterk door tegenover Fran García, legde de bal perfect achteruit zodat Alvarez zijn hoek kon uitkiezen om Courtois te kloppen! 1-0, hét doelpunt dat we nodig hadden. Aangemoedigd door onze aanhang, gingen we op zoek naar het 2de verlossende doelpunt.
Dat was buiten Jude Bellingham gerekend: Real, tot voor het doelpunt vrij gerust, moest na ons doelpunt plots wél reageren. Na enkele pogingen van Mbappé, kwam De Koninklijke niet verder. Een kwartier voor tijd was het moment van de Engelsman gekomen: aangespeeld door Tchouaméni, rukte Bellingham op om verwoestend uit te halen! De middenvelder vierde in zijn gekende stijl voor el Fondo Sur, tot groot ongenoegen van onze harde kern!
Simeone moest ingrijpen en ging voor alles of niets: Sørloth viel in voor de moegestreden Griezmann, Koke kwam Gallagher aflossen. Cholo vuurde zijn elftal aan, vroeg steun van het publiek om dat ene doelpunt nog te kunnen afdwingen.
Het lukte bijna: Sørloth kopte op aangeven van Llorente een bal op de deklat, Alvarez zag opnieuw Courtois de bal uit zijn doel houden. Maar in de 86ste minuut ontplofte het Metropolitano: een prima doorsteekpass van Koke werd in één tijd afgelegd door Alvarez, zodat Sørloth van dichtbij de bal kon binnentikken! 2-1, op naar verlengingen!
In de verlengingen was het een spel van afwachten én geen tegendoelpunt meer krijgen, dus werd het verdict gesteld op een strafschoppenreeks. Alvarez scoorde, Mbappé scoorde. Ook Sørloth & Vini Jr. deden hun plicht. Bij de derde strafschop scoorde ook De Paul, al zag Bellingham zijn strafschop gered door Oblak!
De stress was voelbaar toen Llorente naar voor kwam voor de vierde strafschop … maar ook hij scoorde. De spanning steeg wanneer Endrick oog in oog stond met Oblak wat mogelijk een beslissing kon geven, want de 17-jarige Brazliaan mocht niet missen.
Zijn aanloop, de trap én … Oblak koos de goede hoek! De ontlading in het Metropolitano was onbeschrijfelijk. Oblak spurtte richting een hoek van het terrein waar iedereen, inclusief Simeone & zijn staff meedeelde in deze triomf! Het trauma was op die manier wat draaglijker geworden …
De euforie waarop we zweefden was snel weg toen we op speeldag 32 dure punten verloren op het veld van Las Palmas, die volop in strijd is met het degradatiespook. Sandro bezorgde met het enige doelpunt van de wedstrijd een sprankeltje hoop voor het team uit Gran Canaria.
De laatste speeldag die deze maand werd afgewerkt was voor de derde keer op rij tegen een degradatiekandidaat. Het team uit de Madrileense wijk Vallecas was in vrije val door een 1 op 15 en was zo naar plaats 18 gesukkeld.
Op het veld was dit amper te merken, want Rayo speelde goed mee. Al konden we voor rust op twee momenten klinisch afwerken via Sørloth & Alvarez. De ingevallen Raúl de Tomás bezorgde Rayo nog even wat hoop op een puntendeling, maar de 2-1 bleef staan na 90 minuten.
Op 26 april en de dag erna was er geen competitievoetbal, want het weekend stond in het teken van de Copa del Reyfinale. De weg die beide teams aflegden om de finale in het Bernabeu te bereiken, was indrukwekkend.
Simeone hield vast aan zijn bekerelftal in combo met sterkhouders: Musso in doel; Reinildo, Le Normand, Giménez én Azpilicueta als rechtsachter. Op links kreeg Riquelme de voorkeur, centraal stonden Koke & De Paul, rechts Llorente. De aanval was het duo Griezmann – Alvarez.
Het doel was om Barcelona zo snel mogelijk op achterstand te zetten en dat lukte wonderlijk wel al in de twaalfde minuut: Azpi, de 34-jarige veteraan die bezig is aan zijn laatste maanden, rukte op om Llorente aan te spelen, die in één tijd blind voorzette, zodat Julián Alvarez netjes kon afwerken: 0-1, een droomstart!
We konden in het volgende kwartier nog diezelfde druk zetten, maar rond het halfuur begon het elftal van Hansi Flick het tempo te bepalen. Het was toen even alle hens aan dek voor Oblak & zijn defensie, maar we haalden de rust met onze kleine voorsprong.
Bij het begin van de tweede helft ging Barcelona op zijn elan verder: voortdurend druk naar voor met héél snelle balcirculatie waardoor wij nauwelijks de bal konden veroveren. Het loonde: net voor het uur stond het 1-1 nadat de zoveelste aanval nu wel werd afgewerkt door Ferran Torres.
Na de gelijkmaker bleef de druk aanhouden waardoor wij moesten gaan teren op die 1-1, in de hoop dat Barcelona dit tempo niet kon volhouden. Dat deed men wel, zodat tien minuten voor tijd bij ons de veer gesprongen was: Lamine Yamal profiteerde optimaal van een knappe doorsteekpass van Pedri om Oblak schuinhoeks te kloppen: 2-1!
Die laatste minuten was het nog aftellen, al kon de score nog hoger oplopen maar de ingevallen Lewandowski kon Oblak niet verschalken. Een sterk Barcelona won overtuigend de eerste prijs van het seizoen, al wordt het volgens velen niet de laatste. Het woord “Triplete” viel de laatste weken vaak in de media wanneer het over hoeveel prijzen Barcelona kan winnen …
De Bekerkater moest snel verwerkt worden, want de trip naar Milaan stond op de agenda. Het eerste luik van de halve finales werd er afgewerkt tegen favoriet Inter.
Het team van Simone Inzaghi raast als een trein door zowel de Italiaanse als Europese competitie: in de Serie A lijkt het kampioen te gaan spelen, al zijn Juventus & Napoli nog niet uitgeteld.
In Europa loopt alles voortreffelijk: de League Phase werd als leider met 21 op 24 afgesloten, vervolgens werden Aston Villa (agg. 3-2) en Borussia Dortmund (agg. 3-0) makkelijk uitgeschakeld. Yann Sommer is de doelman die op twaalf wedstrijden acht keer de nul kon houden, terwijl Marcus Thuram acht keer de weg naar doel vond in diezelfde twaalf wedstrijden.
Dit Inter treffen in een kolkend San Siro, waar het dit seizoen Europees nog niet verloor: het maakte de opdracht er niet makkelijker op.
De thuisploeg begon dan ook furieus aan de wedstrijd. Het eerste hoogtepunt was meteen een kantelmoment: een prima voorzet van Dimarco werd door Lautaro tegen de arm van Le Normand gekopt, de scheidsrechter twijfelde niet: strafschop! De Argentijn jaagde de bal in de bovenrechterhoek, Oblak kansloos. Een 1-0-voorsprong na pas 9 minuten: Inter op rozen.
Het tempo bleef hoog, waardoor we amper aan balbezit raakten. Als we die al hadden, konden we amper het doel van Sommer bereiken, laat staan bedreigen. De 35-jarige Zwitser kreeg geen enkele bal te zien na 45 minuten.
De tweede helft gaf hetzelfde spelbeeld, dus greep Simeone in op het uur: Griezmann & Koke vielen in voor een ongelukkige Sørloth & Lino. Gallagher ging zo op de linkerflank gaan spelen. Het bracht amper iets bij, al kon Griezmann de bal beter in het elftal houden, zodat Alvarez (even ongelukkig) toch een paar keer Sommer aan het werk kon zetten.
Correa werd twintig minuten voor tijd ingebracht voor een moegelopen Guiliano, al had dat geen meerwaarde meer want enkele minuten later kon Lautaro zijn tweede van de avond scoren: 2-0, een sterk resultaat dat de Interfans aan het dromen zette.
In de slotseconden werd het nog 3-0 via Taremi, maar gelukkig voor ons, stond de Iranees buitenspel. In de tweede week van mei staan we voor wat een onmogelijke opdracht blijkt, al moeten we er blijven in geloven. Een uitverkocht Metropolitano kan wonderen verrichten …
2 likes
Mei.
Het slot van de seizoen kwam alsmaar dichterbij, waar Atletifans zich konden optrekken aan twee leuke nieuwsfeiten.
Eén: Julián Alvarez maakte kans op Player of the Month, samen met Peque (Sevilla), Mbappé (Real Madrid) & Lamine Yamal (Barcelona). Het zou een mooie erkenning zijn voor de Argentijn zijn prima debuutseizoen in LaLiga.
Twee: Antoine Griezmann blijft! De Fransman wil graag zijn contract respecteren, om ook volgend seizoen volop voor de prijzen te strijden. In een gesprek met Simeone werd wel aangegeven dat zijn rol mogelijks kan veranderen daar hij niet meer op hetzelfde niveau acteerde van de vorige jaren. Andere bronnen suggereren dan weer dat hij wanneer zijn contract afloopt, misschien wel de schoenen aan de haak zou hangen …
Met de nodige positiviteit én de theorie dat we nog volop meededen voor de landstitel, werd speeldag 34 aangevat: een trip naar Alavés. Het team van manager Coudet stond net boven de degradatieplaatsen waar het nog niet gered was, het telde maar 4 punten meer dan Rayo Vallecano. In zijn laatste 5 wedstrijden kon het een 7 op 15 voorleggen.
Simeone & zijn staff konden ook meteen live verdediger Santiago Mouriño aan het werk zien. De 23-jarige Uruguaan speelt al heel seizoen op een sterk niveau. Atlético bedwong een clausule waarbij het slechts 5 miljoen moet neerleggen om hem terug te halen. Het is een optie om komend seizoen de verdediging te versterken …
En of de Uruguaan sterk speelde, want na 90 minuten stond de brilscore nog steeds op het bord. Een povere vertoning van ons, in combinatie met een sterk blok van Alavés. Marca kopte de dag nadien dat we onszelf uit de titelrace gehaald hadden.
Klopt, al speelde de terugwedstrijd tegen Inter al in de hoofden van onze spelers ook misschien mee? In een volgepakt Metropolitano stonden we voor een aartsmoeilijke opdracht, al startten we vrij sterk. Inter liet ons de bal, wat te verwachten was wanneer je 0-2-bonus kan verdedigen.
Sørloth, die de voorkeur op Griezmann kreeg, vond Alvarez al in de vijfde minuut maar Sommer stond op de juiste plaats. Opschuddig en aanmoediging ging door heen de tribunes. Een kopbal van Sørloth belandde op de deklat, terwijl Guiliano zijn poging geblokt zag door Dimarco.
We naderden de rust, Simeone begon wanhopig aan de zijlijn te hunkeren naar toch dat eerste doelpunt. Hij werd op zijn wenken bediend: Sørloth, sterk bezig, met een prima doorsteekpass naar Lino die alleen kon afgaan op Sommer. Opnieuw was de Zwitser de betere in het duel, maar kon de bal enkel weren, waardoor Guiliano de bal in tweede instantie in een leeg doel kon trappen! Op slag van rust 1-0, het Metropolitano daverde in de hoop dat het nog zou goed komen.
Inzaghi had zijn manschappen blijkbaar dezelfde instructies gegeven: laat hen het balbezit. We liepen in de Italiaan zijn tactische val: we bleven pushen voor dat tweede, levensbelangrijke doelpunt, toen Inter een paar dreigende counteraanvallen produceerde. De derde werd ons fataal: Dimarco met een strakke voorzet, via de rug van Le Normand belandde de bal tegen de arm van Giménez. Strafschop!
Een koud kunstje voor Lautaro die (opnieuw) Oblak kon kloppen vanop elf meter. Het Metropolitano viel even stil, maar veerde meteen weer recht en ging vol voor de aanmoedigingen. Iedereen wist dat het over was, met deze 1-1 moesten we nog minstens twee keer gaan scoren, terwijl de klok nog twintig minuten speeltijd aangaf.
Simeone vuurde het Metropolitano én zijn spelers aan om toch nog voor de overwinning te gaan. De ingevallen Griezmann bood Correa nog de 2-1 aan, maar de Argentijn botste wederom op een zo goed als onklopbare Sommer. Bij het fluitsignaal klonk er gejuich bij de meegereisde Interfans, bij het thuisaanhang een daverend applaus. Zo werden hun helden bedankt voor wat een héél sterk Champions League-parcours was, al is het weer niets geworden.
Op 31 mei treft Inter alweer een Spaans team in de finale, Barcelona kon namelijk Bayern uitschakelen. De dag nadien werden de twee andere Europese finales bekend: Spurs & Athletic Club in de Europa Leaguefinale, terwijl Chelsea het opneemt tegen Real Betis in de Conference Leaguefinale. Het Spaans voetbal beleeft hoogdagen: in elke Europese finale staat een Spaans team!
Verrassend werd Peque verkozen tot Player of the Month. De 21-jarige Spanjaard bracht Sevilla met zijn prima prestaties op een veilige plaats in het klassement. Alweer geen prijs voor één van onze spelers …
Drie speeldagen voor het einde van LaLiga, kwam Real Sociedad op bezoek. Het team van Imanol Alguacil is wat op de dool, het gaat op & neer van de grijze buik naar Europese plaatsen in het klassement. We troffen Sociedad wanneer het weer in de running was voor Europees voetbal, op plaats 6 (7 op 15).
Sørloth, de laatste wedstrijden in goeden doen, mocht wederom starten ten nadele van Griezmann. Ook Molina zat, na zijn blessureleed, terug op de bank. Al na vier minuten toonde de Noor zijn prima vorm: 0-1, op aangeven van een even prima presterende Lino. Real Sociedad was compleet van de slag, ware het niet dat Remiro zijn team in de wedstrijd hield.
Een halfuur later, stond Sørloth zijn doblete op het bord: knap diep gestuurd van Barrios, die sinds zijn terugkeer van blessure Koke uit het team houdt, de Noor ging één op één met Zubeldia, naar binnen kappen én scoren: 0-2!
De Noor was op dreef en wist niet van ophouden: kort na de rust kon hij zijn eerst hattrick verzilveren door staalhard de bal binnen te koppen op voorzet van Guiliano. Het Metropolitano kirde van plezier, de Noor genoot duidelijk van de aandacht! De ingevallen Becker kon nog milderen tot 3-1, maar dit was een deugddoende overwinning na het teleurstellend gelijkspel van vorige week.
De dag nadien werd Barcelona – Real Madrid gespeeld, waar de thuisploeg een gigantische stap richting landstitel zette door met 2-0 te winnen. Een overwinning op Espanyol was voldoende om de titel binnen te halen.
Midweekvoetbal met een verplaatsing naar Osasuna, terug te vinden op een 14de plaats in het klassement. Budimir opende al na vijf minuten de score, maar Lino (kort voor rust) én opnieuw Sørloth konden de scheve situatie weer rechtzetten. Eindresultaat 1-2. Het nieuws kwam binnen dat Espanyol Barcelona hun titelfeest deftig verpest hadden door met 1-0 te winnen, want ook Real won tegen Mallorca. Plots naderde Real op drie punten van hun titelconcurrent.
In onze laatste thuiswedstrijd tegen team in vorm, Real Betis (6de met 13/15) kwamen we niet verder dan een 1-1-gelijkspel. Alvarez opende na 13 minuten de score, die te weinig was want Betis scoorde tien minuten voor tijd via Ez Abde. Zowel Barcelona als Real wonnen hun voorlaatste wedstrijd, zodat de titelstrijd op de laatste speeldag zou beslist worden …
Op 21 mei werd de eerste van de drie Europese finales afgewerkt: Athletic Club die in eigen stadion de Europa League verloor aan Tottenham Spurs. Het werd 2-1 voor de Engelsen.
De laatste speeldag was voor ons er één te veel: opnieuw een billijk gelijkspel op het veld van Girona. Lino kon zijn prima vorm belonen met een doelpunt, Abel Ruiz scoorde voor de thuisploeg. Op hetzelfde moment won Real van Real Sociadad, terwijl Barcelona een thriller aan het spelen was op Athletic Club.
Het nieuws kwam binnen dat tien minuten voor tijd Nico Williams zijn team op een 2-1-voorsprong had gebracht, maar Dani Olmo bracht Barcelona in extase door in de slotseconden de 2-2 te scoren waardoor Barcelona de nieuwe landskampioen werd!
28 mei werd weer een teleurstelling voor het tweede Spaanse team, want Chelsea won met het kleinste verschil van Real Betis om de Conference League op hun palmares te schrijven. Vier dagen later moest ook het derde Spaanse team, Barcelona, zijn meerdere erkennen in het sterke Inter, dat zo zijn 4de Champions Leaguewinst mocht vieren!
1 like
Mooi geschreven. Balen dat je van Inter hebt verloren. Succes volgend seizoen!
1 like
Geen heel verkeerd eerste seizoen toch zo? Blijft realistisch zo, ben benieuwd waar je je gaat versterken deze zomer.
1 like
@Steff, dank je! Ja, balen maar Inter was beduidend sterker over de twee wedstrijden. Een terechte Europees kampioen.
@Jochem, we kennen onze plaats in Spanje, maar gaan ons inderdaad versterken om beter te doen volgend seizoen!
Juni.
Het is seizoen 2024/25 kwam zo tot een einde. Deze resterende maand was ideaal om een balans op te maken over het afgelopen seizoen.
We eindigden in LaLiga op een voor ons vertrouwde maar ondankbare derde plaats. We speelden mee voor de landstitel tot in april, waar het verlies tegen degradatiekandidaat Las Palmas een keerpunt was.
De balans oogt op het eerste moment mooi maar crëert een dubbel gevoel: we winnen 22 keer, verliezen slechts 5 keer maar spelen teveel gelijk (11x), vooral tegen de “kleinere” teams verloren we teveel punten. We konden het de Grote Twee héél lang lastig maken, maar onze terugronde was beduidend slechter dan onze sterke heenronde, waar we in december nog de leiderspositie innamen. Een werkpunt blijft om over de beide helften van het seizoen hetzelfde niveau te kunnen neerzetten. Er blijft teveel wisselvalligheid sluimeren in het elftal, waardoor we op een moment tijdens het seizoen moesten “lossen”.
Het parcours dat afgelegd werd in de Copa del Rey ging vlot: de Beker leek binnen handbereik door het halen van de finale waar we elk seizoen naar hunkeren. Helaas bleek ook in deze competitie Barcelona de eindwinnaar te zijn.
Op Europees vlak was onze Champions Leaguecampagne fantastisch. Een slechte start bracht geen paniek, want dankzij de nieuwe formule konden we gaandeweg groeien in de League Phase. Het werd een vierde plaats met een knappe 18 op 24.
Feyenoord bracht ons even aan het wankelen, maar het machtige Metropolitano zorgde voor evenwicht. Via Rotterdam kwamen we een ronde verder terecht in héél gekend terrein. De terugwedstrijd van de kwartfinales was misschien wél ons moment van het seizoen waar we eindelijk onze aartsrivaal een hak konden zetten door hen uit te schakelen.
Inter, één van de schaduwfavorieten aan het begin van het seizoen, bleek té sterk over twee duels. Zo eindigde ons Europees seizoen bij de laatste vier. Het feit dat de Italianen de eindwinnaar werden, was dit een campagne waar we als team alleen maar trots mogen op zijn!
De selectie dit seizoen was versterkt met de komst van maar liefst zes spelers : Robin Le Normand, Alexander Sørloth, Julián Alvarez, Conor Gallagher, Juan Musso & Clément Lenglet.
En elk van hen had een impact op het afgelopen seizoen:
Musso was in de Copa del Rey de onbetwiste nummer 1, met hem in de ploeg haalden we de Bekerfinale.
Le Normand & Lenglet zorgden voor stabiliteit in de defensie, met het gevolg dat we de minst gepasseerde verdediging van LaLiga werden.
Conor Gallagher had iets meer tijd nodig om zich aan te passen aan het systeem Simeone, maar gaandeweg kreeg hij meer speelgelegenheid waardoor de Engelsman zijn waarde kon tonen. Cholo gebruikte hem, naar mate het seizoen vorderde, steeds meer als linkermiddenvelder om zo meer een overwicht in het middenveld te creëren.
Sørloth & Alvarez scoorden elk 21 doelpunten over alle competities heen. De Noor had hiervoor 48 wedstrijden nodig, de Argentijn speelde drie wedstrijden meer. Griezmann vervolledigde onze top 3 van topschutters met 14 doelpunten.
Het was onze all time topschutter die het meest speeltijd kreeg: 56 wedstrijden over alle competities heen, daarin gaf hij ook het meeste assists, namelijk 13. Marcos Llorente & kapitein Koke vervolledigden de top 3 met één wedstrijd minder. Griezmann blijft, al zal het vraagstuk zijn in welke rol de Fransman zich zal willen/kunnen voegen …
De rol die Angelito Correa het afgelopen seizoen vervulde, was misschien wel de meest ondankbare: 39 wedstrijden met 8 doelpunten & 7 assists. Dé supersub, die gekend stond om te scoren wanner de nood het hoogst was. De Argentijn, ondanks nog één jaar contract, gaf zelf al aan dat het na tien jaar héél mooi is geweest: hij nam in zijn allerlaatste thuiswedstrijd tegen Real Betis uitgebreid afscheid van het Metropolitano & de aanhang.
Dé revelatie in het team was niemand minder dan Guiliano. Bij aanvang van het seizoen kreeg hij zogezegd een voorkeursbehandeling als “zoon van”, maar hij snoerde die criticasters dit seizoen hun mond: 10 (vaak belangrijke) doelpunten in 50 wedstrijden over alle competities heen. Guiliano staat komend seizoen voor één waarin hij zijn prestaties moet bevestigen.
Eveneens een heerser in het middenveld: Rodrigo De Paul. Vaak onzichtbaar maar zo belangrijk voor zowel de aanvallende als defensieve acties. Lino, op het laatst toonde hij zijn echte kunnen, doorheen het seizoen was hij iets te wisselvallig. Riquelme was van grote waarde tijdens de Bekerwedstrijden, waar hij driemaal kon scoren.
Capitán Koke was bij aanvang een absolute certitude in het middenveld: leider, vechter & puur Atleti. Maar het 32-jarige jeugdproduct merkte langzaam aan op dat zijn opvolger al klaar staat en nu al dat tikkeltje meer kan brengen dat hij niet (meer) kan brengen: Pablo Barrios. Sinds het seizoen 2022/23 in de selectie gekomen, evolueert geleidelijk aan tot een vaste pion op het middenveld. Een kleine blessure net voor het einde van het seizoen zorgde er voor dat hij sowieso meer dan 45 wedstrijden ging gespeeld hebben.
Lino & Lemar waren misschien wel de ontgoochelingen van het seizoen: de Braziliaan begon als basisspeler maar verloor zijn plaats aan Gallagher. Op het eind kon hij alsnog tonen wat hij werkelijk kan. Lemar, langdurig geblesseerd kort na de voorbereiding, kwam pas terug in de selectie begin januari. De Fransman was de laatste seizoenen al op de sukkel, dus maakte Simeone niet zoveel aansprak op hem. Via Bekerwedstrijden en korte invalbeurten kwam hij toch nog aan ’n tiental wedstrijden dit seizoen.
Llorente blijft één van onze meest polyvalente spelers: hij acteerde zowel op de rechtsachter in afwezigheid van de geblesseerde Molina als op de rechtsmidden op een héél hoog niveau. Eén van de eerste namen die Cholo op het wedstrijdblad zette. Net als Josema Giménez. Hij bleek een sterk duo te gaan vormen met nieuwkomer Le Normand. Maar of het nu Lenglet, Witsel of zelf Azpilicueta was, de Uruguyaan ging er altijd voor.
Op de linksachter begon Reinildo, maar na enkele weken kon Javi Galán het vertrouwen van Simeone (her)winnen. De Spanjaard kwam sterker terug na zijn uitleenbeurt bij Sociedad, werkte keihard wat El Cholo kon appreciëren. Reinildo’s contract werd automatisch verlengd omdat hij het aantal wedstrijden speelde die dit in orde brachten. Of de Mozambikaan nog een toekomst heeft in Madrid, moet de komende weken gaan duidelijk worden.
En tussen alle veldspelers door staat onze fantastische Muur: Jan Oblak. 50 wedstrijden. 19 clean sheets over alle competities heen. Oblak blijft één van de beste doelmannen ter wereld én blijft op een heel hoog niveau acteren. De 31-jarige Sloveen wordt volgend seizoen ook onze onbetwistbare doelman, al mag er ook al gekeken worden naar de toekomst, want hij wordt er seizoen na seizoen ook niet jonger op.
De hele maand, met de komende transferperiode in aantocht, werden er dagelijks namen in verband gebracht met onze club. Nuñez, Gyökores & Šeško werden al gelinkt met Atlético. Ook Puado & Fabio Silva hun namen werden al vermeld in de media.
Want Griezmann blijft, samen met Sørloth & Alvarez. Het nieuwe duo zou zowaar de Noor & de Argentijn kunnen worden, want samen goed voor 42 doelpunten. Al scoorde Sørloth heel vaak als invaller, niet als basisspeler. Alvarez kan alleen meer groeien in zijn rol als aanvaller en moet in staat zijn om 30 doelpunten te scoren over heen heel seizoen.
Grizi moet vaststellen dat zijn scorend vermogen gedaald is, want hij haalt de laatste jaren niet meer de kaap van de twintig doelpunten, dus heb je een extra aanvaller nodig die het doel weet staan.
Het feit dat Witsel & Azpilicueta, die allebei een punt achter hun fantastische carrière zetten afgelopen maand, moeten we investeren in nieuwe, jongere (?) verdedigers.
Namen zoals Hancko, vorig seizoen al in beeld, Mouriño, Romero, die al aangaf open stond om de Argentijnse clan te vervoegen, Mosquera, Alderete & Aramburu. Miguel Gutiérrez & Carreras zijn een optie op de linksachter, mocht Reinildo niet meer in de plannen passen.
Op het middenveld passen Lemar & Saúl, die in Sevilla mee ging in de onrust, niet meer in de plannen, dus moet er ook gekeken worden om versterking in het middenveld. Guerra, Samu Costa, Cardoso, Arambarri, Bentancur, Veiga & Barrenecha zijn allemaal geruchten.
Wat geen gerucht meer was op 23 juni, was het feit dat we een voorakkoord hebben met Villarreal én Álex Baena. De 23-jarige Spanjaard komt over voor 60 miljoen €. Eén van de meest creatieve spelers in LaLiga was sinds januari aangestipt als absolute prioriteit. Baena was de speler die het meeste assists (16) achter zijn naam had afgelopen seizoen. Hij tekende een contract tot 2030.
Zo was meteen de toon gezet voor wat een drukke transferperiode zal gaan worden de komende twee maanden. Op 31 juni werd het vertrouwen van voorzitter Enrique Cerezo nogmaals bevestigd: “Simeone, creemos en ti!”
2 likes
Al met al een seizoen wat genoeg ruimte geeft om nog beter te presteren in het volgende seizoen
1 like